من خودم به شخصه عاشقه این شعر هستم  امیدوارم شما هم از این شعر خوشتون بیاد....

هر کجا هستم باشم

                        اسمان مال من است.

پنجره،فکر،هوا،عشق،زمین مال من است.

چه اهمیت دارد

                   گاه اگر می رویند

                                         قارچ های غربت؟

من نمی دانم

               که چرا می گویند:اسب حیوان نجیبی است،کبوتر زیباست.

و چرا در قفس هیچکس کرکس نیست...

گل شبدر چه کم از لاله ی قرمز دارد...

                                                  چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید...

واژه ها را باید شست.

                           واژه باید خود باد،واژه باید خود باران باشد.

چترها را باید بست،

                         زیر باران باید رفت...

فکر را،خاطره را،زیر باران باید برد.

با همه مردم شهر زیر باران باید رفت.

دوست را زیر باران باید دید.

عشق را زیر باران باید جست.

زیر باران باید چیز نوشت،حرف زد،نیلوفر کاشت،

                                                                 زندگی ترشدن پی در پی،

                 زندگی اب تنی کردن در حوضچه ی اکنون است.....

*به نام او که عاشقی را بنا کرد*

باران نم نم می بارد گوشه ای از اتاق شمع با سرعت کم ذوب می شود وپروانه به دور او می چرخد تا نکنه شمع گرمش شود و با بال های زیبایش شمع  را باد می زند پروانه یک عاشق است ولی دریغ از این عشق که چه غم انگیز به پایان می رسد زیرا پروانه در فراغ شمع بال هایش را از دست می دهد و شمع هم به عشق پروانه ذوب می شود و از بین می رود و هنوز دلتنگ پروانه است تا بالا ی فراز او بچرخد و خاطرات زنده کند....

پس چه خوب است عشق ما هم  مانند شمع و پروانه باشد ازهم دور باشیم ولی به خاطر هم بمیریم....

مانده ام در کوچه های بی کسی...

بهترین دوستم مرا از یاد برد....

سوختم خاکسترم را باد برد....

                 و آسمان سپیدم.هنوز بارانی است

                                                                     به فکر شقایق به فکر پروازم

                                                                     من از پرنده شنیدم هنوز بارانی است

                دلم هوای تو دارد اگر چه باز.ای عشق

               کرانه های امیدم هنوز بارانی است.......